Elmira Engel

** Op 12 juni 2013 heeft Elmira in alle
rust en op een waardige manier afscheid genomen van het leven. Elmira was op, ze kon niet meer. Haar twitteraccount heeft ze zelf verwijderd, luttele uren voor haar overlijden. Het was haar wens dat haar blogs én haar bio beschikbaar zouden blijven op BroedplaatsZ. **

Overpeinzingen

Ik ben een 43 jarige vrouw, ik ben gescheiden en woonachtig  in Tilburg. Ik heb een zoon van negen. Ik heb mijn verhaal deels al eerder gedaan voor het boek “Een tweede leven, ware verhalen over zelfmoordpogingen”, wat is geschreven door Monique Janssens en Jan Swinkels. Dat boek is in 2008 gepubliceerd.

Zelfmoord is altijd mijn kapstok geweest om te kunnen leven. In een wereld die onveilig was, was dat iets waar ik me mee overeind kon houden. Het was mijn controlemiddel. Als het  echt niet meer lukte, dan kon ik zelfmoord plegen. Ik heb 3 eerdere pogingen gedaan. Mijn 4^e poging mag niet mislukken. Ik heb al jarenlang (intensieve) ondersteuning van de GGZ. Ik ben dit leven moe. En ik heb niets, echt geen greintje energie meer over om dit leven nog te kunnen veranderen.

Sinds mijn peuterjaren ben ik misbruikt door mijn opa. Rond mijn 4^e jaar heeft mijn vader aangifte willen doen, maar werd door mijn oma overgehaald om dit toch niet te doen. Ik kom uit een echte Indische familie, waar het systeem elkaar de hand boven het hoofd houdt. Ik weet sinds kort dat mijn vader ook door mijn oma is misbruikt. Bij mij ging het misbruik jaren door, zelfs in therapie.

Ik heb nooit de kans gekregen om een kind te zijn. Ik heb als peuter al letterlijk moeten vechten om te overleven. Ik heb essentiële levensfases overgeslagen. Ik heb niet geleerd om me te hechten. Ik kan mijn emoties niet voelen, ervaar nauwelijks gevoel. Sterker nog, ik beschik niet eens over de beroemde en beruchte vier basisemoties. Want er overheerst er slechts eentje, bang. Bang voor contact, bang voor mezelf, bang om het niet goed te doen bij anderen. Mijn hoofd draait overuren om mijn leven enigszins te kunnen overleven. Want overleven is altijd mijn kracht geweest.

Ik heb als diagnoses een Borderline persoonlijkheidsstoornis, DISnao, CPTSS en een chronische depressie. Ik heb het voor mekaar weten te krijgen om HAVO en VWO af te ronden. Ondertussen deed ik op mijn 15e en 17^e mijn eerste zelfmoordpogingen. Op de universiteit kreeg ik pseudo-epileptische aanvallen. Mijn lijf kon niet meer omgaan met stress van het misbruik. Na 6 jaar aanmodderen, met enkel medicatie tegen stemmingswisselingen, slaapmedicatie en een ambulant contact bij de GGZ, heb ik me laten opnemen op de Wende in Eindhoven.

Hoe bizar het ook klinkt, in mijn eerste week daar deed ik mijn derde poging. Ik had die al een half jaar lang voorbereid.  Mijn poging mislukte en ergens was ik daar blij om. Mijn leven was drijfzand. De tijd die ik daarna op de Wende heb gezeten, heeft me geleerd om een basis te creëren voor mezelf. Ik leerde vaardigheden die ik nodig had om te kunnen leven. Op de Wende kreeg ik voor het eerst een beetje zin in mijn leven.

Na mijn ontslag van de kliniek ben ik SPH gaan studeren (2001). Dat bleek op mijn huid geschreven. Ik haalde de 4 jarige opleiding cum laude in 3,5 jaar. Ik klom op van groepsassistent tot persoonlijk begeleider. Ik ging samen wonen met mijn huidige ex en we kregen samen een zoon. Hij is nu negen.

Een redelijk leven was me slechts korte tijd gegund. Ik had nu wel een relatie, een zoon en een vaste baan, maar ik bleef GGZ behandeling nodig hebben. Medicatie was (en is) aan de orde van de dag. Ik bleef suïcidaal. Rationeel had ik alles wat een mens zich kon wensen. Maar ik kon er niet mee leven. Want mijn leven voelde nog steeds als overleven. Mijn ex ging vreemd. We zijn gescheiden toen mijn zoon 3 jaar was. Dat was in september 2006. Het jaar dat mijn lichamelijke problemen begonnen.

Mijn gewicht is altijd een probleem geweest. Het is ook altijd een verdediging geweest om mijn lijf te beschermen. Hoe minder aantrekkelijk, hoe minder misbruik. Dacht ik, tenminste. Toen mijn zoontje geboren werd, wilde ik definitief mijn gewicht naar beneden krijgen. Hoewel ik mijn hele leven aan allerlei diëten had gedaan, lukte het me niet om op een stabiel gewicht te blijven. In overleg met de Obesitaskliniek liet ik een maagband plaatsen (2003). Die had effect. Ik ging van 147 kilo naar 95 kilo.

In januari 2006 kreeg ik een buikvliesontsteking. Het was kantje boord. Na de operatie werd ik drie dagen op de IC in slaap gehouden. De ontsteking werd verholpen, maar mijn maagband moest eruit worden gehaald. De artsen adviseerden me in de eerste week al om een gastric bypass te doen. Dit omdat ze bang waren dat mijn gewicht weer enorm zou toenemen. Dat was teveel voor me. Ik heb anderhalf jaar gewacht voordat ik de bypass liet doen. Dat was nodig, want ik woog toen al weer 132.

5 juni 2007 ging ik onder het mes. De bedoeling was dat ik na een weekje of 2 weer naar huis zou kunnen. Het werden echter 3 maanden. In die maanden werd ik nog 5 keer geopereerd wegens complicaties. Er werden abcessen weggehaald achter de longen, in de holte van Douglas, onder het litteken. Uiteindelijk verliet ik met een open buikwond van 20 centimeter lang, 8 centimeter breed en 4 centimeter diep het ziekenhuis. In al die tijd had ik mijn zoon nauwelijks gezien. Dat konden we hem niet aandoen, ik lag van onder tot boven aan de infusen en apparaten.

Daarbij lag ik om de paar dagen op de Intensive Care. Psychisch was het in die tijd zeer slecht met mij gesteld. Ik kon mijn GGZ medicatie niet innemen omdat ik niet mocht eten en drinken, want ik lag aan vloeibare infuusvoeding. Ik hield er een myofasciaal pijnsyndroom aan over. Eind augustus mocht ik eindelijk naar huis. En februari 2008 kon ik mede dankzij de vele medicatie- weer gedeeltelijk aan de slag. Ditmaal als teamleider op een woonvoorziening voor mensen met een verstandelijke beperking.

Naar Peru was altijd een droom van mij, in de zomervakantie van 2008 ben ik daar geweest. Mooi, maar ik kan het beeld niet vasthouden. Alsof ik er nooit ben geweest. Dat is tekenend voor hoe mijn leven vergaat. Ik doe dingen, maar het lijkt alsof ik er alleen vanaf een afstandje naar kan kijken en niet aan kan deelnemen, niet echt kan ervaren wat er op dat moment is.

April 2009 kreeg ik een buikwandbreuk. Weer een operatie volgde. Sindsdien heb ik elke dag pijn. Ik sta op met pijn, sleep me de dag door op meer dan de maximaal toegestane hoeveelheid tramadol en ga slapen met pijn. Ik gebruik slaapmedicatie en toch word ik in de nacht wakker. Van de pijn. De afgelopen jaren is er door mijn chirurg van alles aan gedaan, maar hij kan me niet meer verder helpen. Bij de pijnpoli blijft alleen morfine over. Maar morfine is voor mij geen optie. Daar word ik randpsychotisch van. Dan heb ik meer last van bijwerkingen dan voordeel van pijnvermindering. Been there, done that.

Dat jaar raakte ik mijn werk kwijt, want ik belandde in de ziektewet en daarna in de WGA. Suïcide speelde wederom een hoofdrol in mijn leven. Ik besloot een chloroquinecocktail te verzamelen. Dat is me gelukt. Ik heb de medicatie vervolgens laten checken bij Farmalyse en alles bleek in orde. Toen ik dat meldde bij mijn behandelaar van het GGZ, vond hij het nodig dat ik DGT  ging doen. DGT is een van de best aanslaande therapieën voor mensen met een Borderline stoornis. Ik wilde mijn leven alsnog 1 laatste kans geven en stemde toe met deze therapie. DGT duurt 1 jaar. Dat jaar is inmiddels al lang weer voorbij. Ik heb er vaardigheden bij geleerd, mijn levensperspectief is niet veranderd, laat staan verbeterd.

Vandaag de dag is het overleven. Elke dag opnieuw in de wetenschap dat morgen, volgende week, of over twee jaar de dag hetzelfde zal zijn. Ik zet alles in om een dag door te komen. Dan is er weer een dag voorbij. Een dag zonder meerwaarde. Zonder een gevoel van nut. Alleen maar met een gevoel van moeten. Moeten (over)leven, want dat hoort zo. Elke dag opnieuw pijn, worstelen met de dag. Elke dag zoekend naar lichtpuntjes. Was het alleen lichamelijke pijn, dan had ik dat aangekund. Was het alleen psychiatrische problematiek, dan kon ik mijn leven ook nog een positieve invulling geven. Het is juist die combinatie van geestelijke en lichamelijke problemen die me letterlijk de kop kost.

Het dagelijks overleven kost me te veel. Ik kan het niet aan mezelf verkopen om zo nog jaren door te gaan. Ik heb jarenlang geïnvesteerd om van overleven een beetje leven te maken. Ben gegroeid, heb geleerd. Ik heb even mogen ruiken aan het fenomeen dat “leven” heet. En alles is als zand door mijn vingers heen gegleden. Ik zou er alles voor hebben om terug te kunnen naar de jaren 2000-2004. Een leuke opleiding, het gevoel zinnig bezig te zijn, een relatie en de kleine man. Toegegeven ik was ook nog steeds suïcidaal, maar soms wel een beetje tevreden met mijn leven. Maar terug dat kan ik niet.

Mijn zoontje J is de enige reden waarom ik hier nog ben. Hij komt een weekend in de 2 weken bij mij. En dat is zo godvergeten ontzettend dubbel. Enerzijds zijn de weekenden met hem het enige wat nog waardevol voor me is. Anderzijds ben ik, ondanks alle voorzorgsmaatregelen die ik neem, na een weekend met hem gesloopt. Ik ga op dezelfde tijd als hem naar bed. Mijn vader komt om samen met hem leuke dingen te doen, zodat ik even een paar uur plat kan om op te tanken voor de rest van het weekend. Ik heb niet het gevoel dat ik een goede opvoeder ben. Hoe zou ik dat in hemelsnaam nou kunnen zijn? Maar, de laatste maanden kan ik niet eens meer genieten van zijn aanwezigheid…………

In de weekenden met J is er structuur. De overige dagen leef ik op een summier aantal afspraken. Ik onderneem dingen, omdat ik rationeel weet dat het helpend is. Ik ben mentor van een 62 jarige man met een verstandelijke beperking en lid van de WMOraad hier in Tilburg. Dat zijn zaken waar mijn kracht ligt, waar ik goed in ben. Dat wil niet zeggen dat die zaken me ook voldoening geven. Het kost me moeite om er naar toe te gaan. Om daar mezelf onder mensen te zijn. Om een mening te verkondigen, die dan nog gehoord wordt ook. Mindboggling. Het zijn zaken die nog een beetje structuur geven, die zorgen dat ik mijn huis uit kom. Zorgen dat de tijd verder gaat en ik niet alleen maar piekerend op de bank zit. Met mijn mentorschapstaken, diverse werkgroepen en de WMOraad vul ik enkele dagdelen in de maand.

En dan zijn er nog de vochtpockets, een wrange toegift na alle complicaties. Deze ontwikkelen zich in een korte tijd. Ze zijn zeer pijnlijk, ze leggen me letterlijk plat en ze  komen steeds sneller terug. Waar er eerst nog een minstens half jaar tussen zat, zit ik nu om de twee maanden bij de huisarts en op de SEH. En volgt de hele riedel van infuus aanleggen, bloed prikken, echo maken, constatering dat het niet levensbedreigend is en vervolgens met morfine naar huis gestuurd worden in afwachting van de afspraak bij specialist  later die week. Terwijl ze bij de echo meteen een punctie kunnen afnemen, als ze een vochtpocket vinden. Nee, je moet eerst stoned naar huis, want dan kan specialist de punctie doen (die kent je immers het beste). Maar die geeft na 2 pogingen op 6 centimeter diepte op, omdat hij bang is dat hij door de buikwand prikt. En dus beland je een paar dagen later weer bij dezelfde radioloog die toevallig de echo op de SEH had gemaakt. De uiteindelijke punctie is dus een week, veel pijn en 3 afspraken later ! En ik kan nog 2,5 weken aan de slag met het afbouwen van morfine. Al met al een behoorlijke aanslag op mijn toch al niet zo denderende functioneren.

Ik heb moeite om mijn bed uit te komen. Moeite om de dagelijkse dingen te doen. Zelfverzorging valt me zwaar. Echt koken doe ik nauwelijks. Boodschappen doen is een hel. Zoveel mensen en zoveel producten. Zonder mijn auto zou ik geen eens boodschappen kunnen doen.  Eenmaal thuis is het een kwestie van alles zo snel mogelijk uitpakken en vervolgens met een pijnstiller mijn bed in. Niet om te slapen, dat lukt niet. Gewoon stil liggen. En uiteindelijk wordt de pijn minder. Maar loopt mijn hoofd over.  Het is een vicieuze cirkel. Een spiraal naar beneden. Naar wat lijkt op een bodemloze put. En ik ben doodmoe.

Ik ben niet zielig. Ik heb niet voor dit leven gekozen. Ik heb wel de keuze om mijn leven te stoppen. Dat doe ik niet van harte. Mijn leven lang heb ik getracht het anderen naar de zin te maken, heb ik mogen leven bij gratie van de ander.  Nu kies ik, ik zelf . En mijn keuze voor de dood is voor mijzelf de enige legitieme keuze die er over is. De vraag is nu hoe lang ik nog door wil (kan) gaan.

 http://www.hartenziel.nl/artikel/anwb_tegen__zelfdoding/

http://www.jtenp.nl/een-tweede-leven-ware-verhalen-over-zelfmoordpogingen.html