Mantelzorger zijn; dat komt steeds vaker voor. Wat komt daar allemaal bij kijken? Mijn naam is Esther. Sinds een paar jaar neem ik een aantal mantelzorgtaken op mij voor mijn ouders. Mijn vader heeft afasie en is halfzijdig verlamd na een herseninfarct. Mijn moeder heeft ernstige artrose in haar gewrichten. Ik ga in dit gastblog in op het aspect van planning en aanpassing.
Oeps, het spreekuur loopt uit
Mijn vader had recent een afspraak bij de dermatoloog. Hij heeft restverschijnselen na een hersenbloeding die bestaan uit een halfzijdige verlamming en afasie (niet kunnen praten) en loopt met een rollator. Mijn moeder heeft artrose in al haar gewrichten en het tillen van de rollator in de auto is voor haar te zwaar. Zij vroeg mij daarom mee te gaan naar de afspraak. Zelf had ik dat dagdeel ook een belangrijke afspraak staan, maar we waren blij dat mijn vader hulp zou krijgen en ik had wat uitloop tussen de twee afspraken staan. Helaas moesten we 20 minuten wachten voordat we geholpen werden en moest ik mijn ouders alleen laten.
Hulpplan
We hadden echter een hulpplan. Mijn zus werd opgetrommeld. Zij heeft de rollator in de auto gezet toen mijn ouders klaar waren en thuis heeft mijn moeder een buurman gecharterd om de rollator uit de auto te halen. Dit is een voorbeeld van het regelen en plannen van een mantelzorger en het aanpassen aan de situatie.
Aanpassen en organiseren
Een mantelzorger moet zich constant naar de situatie schikken en zijn regelkwaliteiten aanspreken. Nu zou je kunnen zeggen: dat is toch bij iedereen zo en in het gewone leven is dit ook van toepassing. Ja, dat is waar. Iedereen heeft zo zijn onverwachte dingen.
Ziekte is niet te plannen
Toch meen ik dat een mantelzorger hier extra mee te maken heeft. Degene voor wie hij of zij zorgt is namelijk (chronisch) ziek en ziekte is niet zo handig te plannen, dat komt vaak onverwacht. Zoals het feit dat mijn vader gezien moest worden bij de dermatoloog of als een ontslagdatum niet helemaal duidelijk is en constant wisselt.
Beperkingen
Verder heeft een zieke vaak een scala aan zaken waar rekening mee gehouden moet worden. Denk aan een hulpmiddel, slecht ter been zijn, beperkt zicht, niet kunnen praten, de prikkels die iemand aankan, te zwak zijn om …. en zo voort.
Meevaller
Deze zomer moest mijn buurvrouw naar de Spoedeisende Hulp. Gelukkig had ik een vrije dag en kon ik haar brengen en bijstaan. Toen het ernaar uit zag dat we behoorlijk wat uren in het ziekenhuis moesten blijven, kon ik met een paar telefoontjes regelen dat er iemand op kon passen. En dat alle klusjes die die dag gedaan moesten worden, ook gedaan konden worden.
Hoe zou jij het doen?
Tot slot heb ik nog een vraag aan jou: hoe ga jij ermee om of zou jij ermee omgaan als je planning in het gedrang komt en je je verantwoordelijk voelt voor je zieke naaste? Want, laten we wel zijn: iemand uit jouw omgeving kan (chronisch) ziek worden, en dan ben jij het zomaar opeens ook: een mantelzorger! Laat het me weten via een reactie.
Esther, mantelzorger
Hoi Esther,
Ik herken je verhaal helemaal!! Want ik ben ook een dochter van kwetsbare ouders en als het nodig is probeer je er zoveel mogelijk te zijn. En soms zit dat aardig in de weg met je werk en andere dingen die je wilt doen. Echter… planning heb je om aan te passen en dat probeer ik dan ook zoveel mogelijk te doen. Gelukkig sta ik er niet alleen voor, doet de zus van mijn moeder ook veel en kan ik ook een beroep doen op mijn dochters en mijn echtgenoot. Daarnaast probeert mijn zus (vanuit Nijmegen – mijn ouders en ik wonen in Tilburg) ook echt een steentje bij te dragen.
Het blijft een uitdaging om soms “alle ballen in de lucht te houden”. In mijn werk voor Zorgbelang Brabant|Zeeland probeer ik voor dit soort dilemma’s aandacht te vragen. Want de druk op mantelzorgers wordt zeker niet minder!! En inderdaad.. morgen kun jij het zomaar zijn….
Hoi,
Ik ben alleenstaande ouder van een zorgintensief gezin. 3 pubers met verschillende beperkingen waarvan 2 veel hulp en zorg nodig hebben. Om dit te regelen en goed te laten verlopen heb ik tussen de 8 en 17 gesprekken met leerkrachten, zorgmedewerkers, artsen en gemeente. Altijd bij hen op lokatie en onder kantoortijd. Dat moet ik dus van mijn vakantiedagen doen.
Uiteraard ben ik ook ‘gewoon moeder’ en werk ik 30 uur per week.
Ballen vallen dan ook om de zoveel jaar even uit de lucht. Werkgever niet blij mee. Maar minder werken gaat financieel niet. De gemeente geeft eens per jaar een high-tea voor mantelzorg en de zorgverzekeraar kan niets structureels bieden. Het is dus kwestie van ballen oprapen en weer door.