Ik weet het niet meer, ik weet niet hoe ik nog langer door moet gaan. De schijn ophouden dat het goed gaat. Ik ben op. Ik ben moe, ik ben klaar. Ik weet dat ik veel mensen nu ga teleurstellen, teleurstellen omdat ze denken dat het goed met me gaat, omdat ik zo lang hun maar ook mezelf voor de gek heb gehouden. Het is al een tijdje gaande ik verlies de controle. Ik verlies de controle op de wereld om mij heen en dat is eng. Dingen veranderen, dat weet ik ook wel, maar ik heb het er moeilijk mee. En op dit moment veranderd er zoveel om me heen. Dingen waar ik een jaar geleden nog zeker van was zijn nu onzeker. En dan heb ik het niet alleen over de veranderingen in de zorg, maar misschien juist over de veranderingen in mijn leven.
Al moet ik eerlijk zeggen dat ik niet eens zo zeker ben of er veel veranderd is, misschien ben ik wel veranderd, heb ik in het laatste jaar dingen geleerd en ontdekt waardoor het allemaal anders lijkt, waardoor de zekerheden die ik voor mezelf had bepaald er niet meer kunnen zijn. Inzicht noemen ze dat geloof ik. Niet langer kan ik zeggen dat ik bepaalde dingen niet wil of nodig heb. Ik moet nu toegeven dat ik ze niet kan of durf, dat ze voor mij voor altijd onbereikbaar zullen zijn.
Niet langer kan ik verzwijgen dat ik zowel psychisch maar ook zeker lichamelijk veel heb moeten inleveren. Dingen die ik een paar jaar geleden nog kon, lukken me niet meer. Daar baal ik van. Maar geen idee hoe ik het verval kan stoppen. Ik ben moe, zo verschrikkelijk moe.
Iedereen om mij heen lijkt zich te ontwikkelen, behalve ik. In het gunstigste geval sta ik stil, maar vaker moet ik erkennen dat ik achteruit aan het gaan ben. Ik twijfel steeds vaker aan mezelf, of ik dingen nog wel moet doen, want ik heb ingezien dat ik mezelf aan het kapotmaken ben. Dat ik zo niet door kan gaan, maar alleen….. het alternatief, is dat niet erger dan hoe het nu is? En dit is misschien klote, maar wel bekent. Ik ben bang, bang voor de toekomst, bang voor wat er gaat gebeuren als het nog slechter met me gaat. En ik ben bang van mezelf. Er zijn steeds vaker momenten dat ik de controle helemaal verlies, dat ik uren zit te huilen of aan het schreeuwen ben, maar op het moment dat er iemand bij komt, sla ik dicht, dan trek ik de muur weer op en laat ik zo min mogelijk emoties zien. En natuurlijk mensen die mij kennen prikken daar wel een beetje doorheen, al denk ik, nee ik weet wel zeker dat niemand weet hoe erg het echt is met me op dit moment. Dat ik elke avond huilend in slaap val met de wens om niet meer wakker te worden en elke ochtend huilend opsta omdat het toch weer gebeurd is.
Ik weet er is een oplossing, en die oplossing begint er steeds beter en fijner uit te zien. Waarom ik niet uit dit leven stap? Ik weet het niet, misschien omdat ik daar ook te bang voor ben? Bang dat het mislukt? Of is het omdat ik me verantwoordelijk voel naar zoveel mensen? Dat ik hun niet teleur wil stellen, dat ik hun niet wil achterlaten met de vraag of ze iets “fout” hebben gedaan? Of is het omdat ik gewoon te laf ben? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik steeds meer moeite moet doen om niet toe te geven aan de impuls mezelf iets aan te doen. Want een ding weet ik wel zeker, als ik uit dit leven stap dan doe ik dat netjes, gepland en niet in een impuls. Iets met controle houden, want ik kom er ook wel achter dat ik een behoorlijke controle-freak ben.
Er veranderd te veel. Op het gebied van persoonlijke relaties, de hulp die ik kan krijgen, mijn vrijwilligerswerk etc etc. En nu weet ik wel dat verandering ook goed kan zijn en dat niets eeuwig kan blijven zoals het is, maar het voelt niet zo. En voelen is iets dat ik de laatste tijd veel meer ben gaan doen, waar ik vroeger mijn gevoel uit kon zetten, lijkt het nu een niet te stoppen golf. Gelukkig of helaas vooral als ik alleen ben, want ik ben als de dood dat andere mensen me zo zien. Ik wil niet als zwak worden gezien of nog erger een zeur, want ik ben bang dat mensen dat vinden. En geef ze eens ongelijk. Het gaat al jaren slecht, dus het antwoord op de vraag “hoe gaat het” is voorspelbaar aan het worden. En mensen kunnen me niet helpen, ze doen hun best maar het lukt niet, dus faal ik, ik heb hun teleurgesteld.
Ik ben bang om dingen uit te spreken, ik ben bang om controle te verliezen, maar tegelijk ben ik ook bang dat door mijn gedrag ik die dingen juist doe, maar stoppen kan ik niet. Ik weet het gewoon niet meer. Op dit moment snap ik mezelf niet, nog minder dan ik ooit gedaan heb, want vroeger kon ik behoorlijk goed mijn gedrag voorspellen, ik kan beredeneren wat ik zou gaan doen, zelfs als ik door het lint ging, maar nu? Ik weet het gewoon niet meer. En zo kan het gebeuren dat de kleinste dingen mijn emoties triggeren dat ik zomaar ik janken kan uitbarsten of me ineens heel veel zorgen begin te maken over de kleinste dingen.
Wat ik eraan kan doen? Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Nou ja eigenlijk weet ik het wel. Om heel eerlijk te zijn is het me nog nooit zo helder geweest, maar…… Ik durf niet. Ik ben laf. Ik blijf leven omdat ik niet anders kan, omdat er heel af en toe nog een lichtpuntje is, waardoor ik doorga, maar ik merk dat ze minder worden. En ik merk dat ik ze zelf probeer te voorkomen, want als straks echt allen donker en slecht is en er geen enkel lichtpuntje meer aan de hemel staat, dan durf ik misschien wel, dan is het makkelijk, dan voel ik me misschien minder schuldig.
Laf? Nee, dat woord past niet bij jou, dat gaat er bij mij niet in. Blijkbaar is er nog iets wat jou hier houdt. Vind het waardevol wat je zegt over impulsen. Blijf daarin alsjeblieft zo standvastig. En verder weet ik niet zo goed wat te zeggen, mijn hoofd komt met clichés aan en die bespaar ik je liever. Thanks for opening up. Sterkte, liefs.
Heftig om te lezen Eelco…. Succes met het eruit krabbelen. Dat gaat je lukken, daar ben ik van overtuigd. Tel je zegeningen… Complimenten dat je dit zo met ons deelt en ik hoop dat de mensen om je heen je helpen bij het krabbelen…je hoeft het niet alleen te doen!
Heftig Eelco, ik hoop dat je je lichtpuntjes blijft zien want je bent het zo waard!!
Heftig om dit te lezen, maar wel blij dat je hier zo open en eerlijk over bent. Ik weet niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen, ik weet niet wat je voelt, denk en meemaakt. Wel hoop ik dat je hier uitkomt en de toekomst wat positiever en prettiger tegemoet kan zien. Ik ken je nog niet zo heel goed, maar ik kan wel zeggen dat je een waardevol en aardig persoon bent. Heel veel sterkte en onthoud je hoeft het niet alleen te doen, er zijn genoeg lieve mensen om je heen ook ik ben er voor je als je hier behoefte aan hebt.
Onbewust doorbreek je hiermee mogelijk een taboe en vertel je zelf al dat je niet de enige bent. “Iedereen om mij heen lijkt zich te ontwikkelen, behalve ik” + “Er zijn steeds vaker momenten dat ik de controle helemaal verlies, (…) maar op het moment dat er iemand bij komt, sla ik dicht, dan trek ik de muur weer op en laat ik zo min mogelijk emoties zien” + “Gelukkig of helaas vooral als ik alleen ben, want ik ben als de dood dat andere mensen me zo zien. Ik wil niet als zwak worden gezien of nog erger een zeur, want ik ben bang dat mensen dat vinden. En geef ze eens ongelijk. Het gaat al jaren slecht, dus het antwoord op de vraag “hoe gaat het” is voorspelbaar aan het worden” = Tussen iedereen om je heen die zich lijkt te ontwikkelen (wat onder ontwikkeling wordt verstaan verschilt ook per persoon), zitten mogelijk ook mensen die niet zwak gevonden willen worden. Iedereen wil en moet tegenwoordig succesvol zijn, vooruitgaan, beter/sneller/rijker worden en vooral controle hebben. Wat nou als… …het “normaal” zou zijn om je zwakte te tonen, toe te geven dat het leven inderdaad niet zo makkelijk is. …het goed is om de controle los te kunnen laten (Accepteer wat je niet kan veranderen en verander wat je niet kunt accepteren) …ontwikkeling misschien betekent dat je niet meedoet aan de maatschappij van “zie en hoor eens hoe geweldig mijn leven is” (op facebook en naar de buitenwereld, maar je weet nooit wat er binnenshuis plaatsvindt) …je zelf bepaalt wat succesvol zijn, is. Succesvol = met veel succes JIJ hebt met veel succes je verhaal geschreven JIJ kunt met veel succes anderen om de tuin leiden door te verbergen hoe het werkelijk met je gaat JIJ kunt je met succes zwak opstellen en durft dit ook JIJ hebt succes in het aankaarten van teleurstellingen —> teleurstellingen zijn het resultaat van bepaalde verwachtingen JIJ BENT SUCCESVOL! Bedenk dat verwachtingen en verlangens de basis en drijfveer zijn. Niet alleen voor jou, maar van iedereen. Besef dat voor iedereen de drijfveren (en dus verlangens en verwachtingen) anders liggen. Draai het eens om en beantwoord de volgende vragen (als je er klaar voor bent): Wat heb jij geleerd over jouw verlangens en verwachtingen en wat zijn die? Wie heeft invloed op jouw verlangens en verwachtingen? Wat kun je hieraan doen? Ik (en de rest) ben benieuwd wat jouw antwoorden zijn! Houd je ondertussen taai en bedenk dat het gras vaak niet groener is bij de buren. * Wat je aandacht geeft groeit *
Ik begrijp je. Letterlijk. Woord voor woord. Je bent niet alleen maar daar heb je niets aan… Ik ook niet 🙂 Graag krijg ook ik van iemand te horen “ga maar”. Al begrijp ik ook het standpunt van de andere reageerders… Mensen willen graag helpen als ze de kans krijgen. Hoe dat helpen kan, weet ik niet. Maar ik denk dezelfde mening te hebben over anderen lastig vallen. We doen dingen fout. Iedereen. Ik hoop op het moment van de definitieve stap ook even een gevoel van bevestiging te ervaren, mijn twijfels die uitmonden in een tevredenheid, een acceptatie van mijn zijn…