Soms vergeet ik dat ik hersenletsel heb. Nou ja, vergeten is een groot woord. Inmiddels is omgaan met hersenletsel een onderdeel van mijn leven geworden en zoek ik binnen mijn beperkingen naar mogelijkheden. En toch vergeet ik het soms. Juist omdat ik dagelijks zoek naar balans in belasting en belastbaarheid, zoals dat zo mooi heet. Juist omdat ik van tevoren een inschatting maak van hoeveel energie een activiteit mij gaat kosten. Juist omdat ik rekening houd met hoe ik mijn dagen indeel. En juist omdat ik veel tijd besteed aan het opladen van mijn batterij. Goed en veel eten geeft mij energie. Net zoals het krijgen van beweging. Maar het allerbelangrijkst voor mij is slapen. Veel slapen. Om de dag goed door te komen is goed en diep slapen… ik mag wel zeggen… mijn grootste prioriteit. Ik zeg wel eens: “Mijn dag staat of valt met hoe goed dat ik geslapen heb.”
En toch vergeet ik het soms. Ondanks de ‘maatregelen’ die ik tref om mijn leven in te richten op de manier die werkt voor mij. Naast een leven met hersenletsel wil ik graag een gewoon leven. Wat is gewoon voor mij? Wél naar dat feestje gaan aan het einde van de dag, aan het einde van de week en mezelf niet groot hoeven te houden en vechten tegen de slaap om op te blijven tot 20:00 uur. Feestje heb ik afgezegd, want ik zat mezelf totaal in de weg. Alleen de gedachte al dat ik mezelf prikkels moet toedienen om überhaupt wakker te blijven totdat het feestje begon, en eenmaal daar mezelf op de been te houden om een uurtje leuk en gezellig te doen… Ik merk dat ik steeds beter wordt in mijn omgeving te laten weten dat het écht niet meer gaat. En alle begrip! Telkens weer. Wat een lieverds.
Voortdurend grote hoeveelheid aan informatie verwerken
In een ruimte zijn met veel mensen is sowieso een hele opgave voor mij. Al die prikkels, zo vermoeiend. Kleuren, geuren, geluiden, bewegingen. Het gonst dan van de activiteiten en die dreunen mijn hoofd binnen om er vervolgens te blijven ronddansen. Soms ga ik naar een supermarkt waar ik niet vaak kom. Het moment dat ik binnenstap, realiseer ik me hoe het ook alweer voelt om me overgeleverd te voelen aan de wereld om me heen. Ik voel hoe mijn hersenen op volle toeren werken om alle informatie die binnenkomt via mijn zintuigen te verwerken. Op mijn beurt probeer ik mee te werken door niet in paniek te raken en concentreer ik me op het boodschappenlijstje wat ik gemaakt heb. En dan ineens kan het, halverwege het lijstje, genoeg zijn.
IK.WIL.ER.NU.UIT.
Dat is wat ik voel door heel mijn lijf en dan is het tijd om zo snel en zo kalm mogelijk naar de kassa te gaan, in de rij te staan (!) en af te rekenen. Eenmaal buiten lijkt het alsof ik voor het eerst weer kan ademhalen. Door de buitenlucht kom ik weer tot mezelf. Oja… nu nog naar huis.
Even afsluiten van de wereld
De beste remedie voor mij om op te laden is om in een omgeving te zijn met zo weinig mogelijk prikkels. Het liefst helemaal geen prikkels. Maar om de dag nu te slijten in een geluidsdichte ruimte, waarvan de ramen zijn afgeplakt? Nee, dank je. Gelukkig weet ik inmiddels te vermijden dat ik zodanig overprikkeld raak dat zelfs slapen niet meer gaat. Ik vind mijn rust in mezelf door me even af te sluiten van de wereld om mij heen. Het liefst draag ik de hele dag door op maat gemaakte oordopjes. Overdag met een filter, want communiceren wordt anders heel lastig. En ’s nachts draag ik ze zonder filter. Heerlijk om alle geluiden buiten te sluiten. Op het suizen in mijn hoofd na dan.
Dat gesuis is inmiddels vertrouwd en hoort bij mij. Niet dat ik er blij mee ben, maar ik geloof dat ik het geaccepteerd heb. Het is nu eenmaal wat het is. Hersenletsel hoort bij mij. Het is een onderdeel van mezelf geworden.
Erg helder en goed verhaal Debby, knap dat je je hebt kunnen aanleren situaties te herkennen en te anticiperen, vooruit kijkend naar wat komen gaat. Ik snap dat je geen keus hebt maar je doet het erg goed👍🏻. Een collega
Dank je wel Johan! Fijn jouw reactie en super om zulke begrijpende en meelevende mensen in mijn omgeving te hebben!
Dank je wel Johan! Fijn jouw reactie en super om zulke begrijpende en meelevende mensen in mijn omgeving te hebben!
Hoi Debby ,
Zo herkenbaar wat je schrijft ,.
En knap dat je het geaccepteerd hebt , dat is ook al een hele stap , want niet iedereen kan dit , en dan ben je al een heel eind op de goeie weg .
En je bent al volop bezig om weer vooruit te gaan , heel erg fijn voor je .
Hoi Ineke, herkenning vinden is zo fijn hè. En ja, de acceptatie komt steeds meer. Ik worstel nog wel hoor, maar ik vind steeds meer rust. Ik heb in therapie geleerd dat ik mijn hele leven lang mag leren hoe ik het best met mezelf kan om te gaan. Dit zorgt ervoor dat ik milder mag zijn voor mezelf en daardoor voor anderen.
Hoi Ineke, herkenning vinden is zo fijn hè. En ja, de acceptatie komt steeds meer. Ik worstel nog wel hoor, maar ik vind steeds meer rust. Ik heb in therapie geleerd dat ik mijn hele leven lang mag leren hoe ik het best met mezelf kan om te gaan. Dit zorgt ervoor dat ik milder mag zijn voor mezelf en daardoor voor anderen.
zo mooi hoe je er mee om gaat en hoe je het zo mooi kan verwoorden,hoe moeilijk ook,
mijn hersenbloeding was 21 jaar geleden en heb met veel dingen leren omgaan.
Alleen blijft het moeilijk dat mensen het nu genoeg vinden en zeggen dat het tussen de oren zit,
dit doet zo,n pijn.
wens je alle goeds toe
Hoi Hennie, dank je wel voor jouw mooie complimenten! Wat naar om te lezen dat mensen in jouw omgeving het nu genoeg vinden en zeggen dat het tussen jouw oren zit. Zulke reacties zijn heel pijnlijk. Zeker omdat je hard hebt gewerkt om ermee om te gaan. Stiekem is dit ook mijn schrikbeeld. Daarom pak ik alle kansen aan die ik krijg om te leren hoe ik dicht bij mezelf kan blijven staan, zodat ik in ieder geval mezelf niet in de steek laat.
Voor jou ook alle goeds gewenst.
Hoi Hennie, dank je wel voor jouw mooie complimenten! Wat naar om te lezen dat mensen in jouw omgeving het nu genoeg vinden en zeggen dat het tussen jouw oren zit. Zulke reacties zijn heel pijnlijk. Zeker omdat je hard hebt gewerkt om ermee om te gaan. Stiekem is dit ook mijn schrikbeeld. Daarom pak ik alle kansen aan die ik krijg om te leren hoe ik dicht bij mezelf kan blijven staan, zodat ik in ieder geval mezelf niet in de steek laat.
Voor jou ook alle goeds gewenst.
Debby,
goed verhaal en helder weggezet. Ik heb er grote bewondering voor hoe je vanaf het rij-ongeval in de dressuurbak, met groot doorzettingsvermogen en ontzettende inzet, gekomen bent tot waar je nu voor staat. Een zelfstandige vrouw, midden in de samenleving en werkend voor en in jouw eigen bedrijf waarmee je op HBO niveau bedrijven op hun vraag ondersteunt. Je bent van ver gekomen en ik ben apetrots op wat je bereikt hebt.
Je vader
Wat lief van jou pap!! Ik vind het fijn dat jij trots op mij bent!! Zonder jullie steun en hulp was ik vast niet zo ver gekomen. We hebben het samen gedaan.
Hallo Debby, dank je voor je heldere verhaal en kijk op jij het ervaart.
Bijzonder mooie en persoonlijke reacties krijg je van de lezers. Erg fijn om die te mogen krijgen, denk ik zo! 🙂 Voor mij als buitenstaander ook heel leuk om te lezen.
Hoi Hanneke, dank je wel voor jouw compliment! Erg fijn inderdaad om zulke mooie reacties te krijgen. Ik vind het zelf heel fijn om herkenning te vinden bij anderen en mooi dat anderen dat bij mij vinden.