Omdat de klachten nu langer bleven aanhouden belde ik toch weer de huisartsenpost. De derde keer dat ik daar zat voor dezelfde klachten. Eindelijk kwam na onderzoek het verlossende antwoord: ik blijk het syndroom van Tietze te hebben.

Bij het syndroom van Tietze is er sprake van een ontsteking van de kraakbeen verbindingen tussen een of meerdere ribben en het borstbeen. Het gevolg is een vervelende pijn op de borst dat soms kan voelen alsof er iets met het hart mis is. Het syndroom van Tietze is een relatief onbekende reumatische aandoening.

Scherpe pijn

Een enorme opluchting dat er niets mis is met mijn hart. De dienstdoende arts zei: ‘het gaat vanzelf over; je kunt paracetamol nemen tegen de pijn’. Dit was echter niet de eerste keer. Soms komt dit incidenteel voor. Het kan ook vaker terugkomen of zelf chronisch worden. Toch een schrikbeeld. Het is een rot gevoel: een hele scherpe pijn op de borst; alsof er iets aan de binnenkant naar buiten trekt. Wandelen is haast niet te doen, zeker bij acute pijn. Maar beweging is goed en nu weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken.

Stress op het werk

Hoewel men zegt dat stress niet de oorzaak is van Tietze weet ik zeker dat stress wel degelijk een uitlokker is van mijn klachten. En deze zeker ook verergerd. Door veranderingen in de samenstelling van het team en andere verwachtingen van de leidinggevende werd de werkdruk voor mij te hoog. Ik probeerde te voldoen aan alle eisen, maar hoe reëel is dat? Verantwoording voelen voor dingen die eigenlijk niet bij mijn functie horen, ineens het enige aanspreekpunt zijn en niet meer kunnen sparren, maakt dat de (werk)druk onevenredig toeneemt. Ik had echt het gevoel er alleen voor te staan.

Grens

Wat werk betreft is dit wel even een grens die nu keihard wordt getrokken door mijn eigen lichaam. Zelf ben ik daar heel slecht in, helaas: eigen grenzen aanvoelen en aangeven. Ik ben een gever: ik geef mijn ziel en zaligheid aan mijn werk. Niets is te veel, lijkt het, door mijn tomeloze energie, maar schijn bedriegt. Niemand ziet hoe hard ik werk om de boel (en mezelf) staande te houden. De stress stapelde zich in een aantal maanden zo hoog op, terwijl ik dat niet door had. Ik kon daardoor niet zelf op de rem trappen. Alleen als het echt niet meer gaat, zoals nu. Tijd voor een pas op de plaats.

Heb jij tips hoe je omgaat met stress op je werk?