De schaamte, het schuldgevoel en de teleurstellingen die we hebben ervaren. Het zorgde ervoor dat het onbegrip bleef en ikzelf opgaf om nog te proberen duidelijk te maken waar we mee te maken hadden. Welke impact de situatie op ons gezin had (en nog heeft).

Totdat ik kennis maakte met een eerste zelfhulpgroep waar ik binnen mocht lopen en waar ik de herkenning vond waar ik naar zocht.

Geen professionals met een papiertje, maar ervaringsdeskundige uit de eerste hand.
Zij wisten (weten) het allemaal wel.
Zij hadden (hebben) er zelf mee te maken.
Staan er vaak middenin.

Dat was helpend.
Helpend naar een eerste stap van mijn eigen herstel als naaste.
Dat kan ik nu zeggen.

Het meest bizarre vind ik dat er zelfhulpgroepen zijn en toch wist (weet) mijn huisarts niet van het bestaan van deze zelfhulpgroep.
Uitgegaan van 2 miljoen mensen die te maken hebben met verslaving ( cijfer vanuit Trimbos Instituut).
Daar staan gemiddeld 3 mensen naast. Dat betekent dat er zo'n 6 miljoen naasten wonen in Nederland.
Huisartsen en Huisartopleiding EMC zouden toch het bestaan moeten kennen om ons als naasten een eerste stap naar hulp en ondersteuning te kunnen bieden  of naar kunnen verwijzen !

(Als er interesse is in een gesprek, dan sta ik daar zeker voor open)

Gelukkig weten steeds meer mensen mij en ons wel te vinden. En met 'ons' bedoel ik de groepen, waarvan ik er één ben.

Daar begint mijn missie.

Een missie waarvan ik vond dat er meer oog en oor moet komen voor de metnale gezondheid van naasten waar verslaving in de omgeving aanwezig is.